به مناسبت سالروز رحلت علامه طباطبایی(ره)

  سید محمدحسین طباطبایی، معروف به علامه طباطبایی (تولد ۱۲۸۱ ش، تبریز، وفات ۲۴ آبان ۱۳۶۰ ش، قم) نویسنده ی تفسیر ارزشمند المیزان، حکیم و مفسر قرآن، فیلسوف، اصولی، فقیه، عارف و اسلام‌شناس شیعی قرن ۱۴ق، می باشد.
اهمیت وی به جهت زنده کردن حکمت و فلسفه و تفسیر در حوزه‌های تشیع بعد از دوره ی صفویه بوده‌است. به ویژه اینکه وی به بازگویی و شرح حکمت صدرایی بسنده نکرده، و به تأسیس معرفت‌شناسی در این مکتب پرداخته است. همچنین با انتشار کتب فراوان و تربیت شاگردان برجسته در دوران مواجهه با اندیشه‌های غربی نظیر مارکسیسم به اندیشه ی دینی حیاتی دوباره بخشیده است و حتی در نشر آن در مغرب زمین نیز ‌کوشیده است.
سید علی قاضی، مهم‌ترین استاد او و مؤثرترین شخص در تربیت روحی وی بود به ‌طوری‌ که خود علامه گفته‌ است:
        «ما هر چه داریم از قاضی داریم.»

از جمله شاگردان وی شهیدان بهشتی، مطهری، باهنر، مفتح و اکثر مراجع و آیات عظام فعلی را می توان نام برد.

گنجایش نامحدود ظرف علم

 وَ قَالَ علی (علیه السلام): کُلُّ وِعَاءٍ یَضِیقُ بِمَا جُعِلَ فِیهِ، إِلَّا وِعَاءَ الْعِلْمِ، فَإِنَّهُ یَتَّسِعُ بِهِ.

العمامه تیجان الملائکه

وقتِ مرگم بنویسید به رویِ کفَنم

سَر و عمّامه‌یِ من، هر دو فدای وطنم

ای دواعش صفتان جمله بسوزید که من

تا حسینی شده‌ام، نیست خیالِ بدنم
 

آرزویم به جهان، خادمیِ دین خداست

قلمَم جوهرِ عشق است و سلاحَم سُخنم

تقدیم به ملبسین عزیزی که، تاج ملائک را روی سر دارند❤️